Жените новинарки кои го сменија начинот на кој гледаме на војната

Во најновата едиција на интервјуа на Џезебел, Rummaging Through the Attic, интервјуираме автори чии книги истражуваат фасцинантни моменти, ликови и приказни во историјата. За оваа епизода разговаравме со Елизабет Бекер, автор на книгата „Ти не припаѓаш тука: Како три жени одново ја напишаа приказната за војната“. Нејзината работа го профилира влијанието на три жени новинари и нивната работа за време на војната во Виетнам.

Елизабет Бекер беше во Виетнам како репортерка за време на војната. Таа се сеќава на еден момент на прес-конференцијата за новиот амбасадор во Пном Пен: „Амбасадорот побара еден од новинарите да го повтори своето прашање затоа што беше премногу зафатен гледајќи ги моите нозе“, се сеќава таа. „Секако, јас бев единствената жена. И ова беше нормално, дека мораше да ги премолчиш овие работи.“

Во својата нова книга „Ти не припаѓаш тука“, Бекер ги прегледа своите искуства во Виетнам, како и искуствата на трите воени новинарки: француската фотографка Кетрин Лерој, австралиската репортерка Кејт Веб и американскиот писател Франсис ФицЏералд. Самата книга е насловена според она што на жените им било кажано кога побарале да ја обратат војната во Виетнам. „Американците имаа забрана за жени да покриваат битки што се водеа од пред Втората светска војна“, објаснува Бекер. „Но, Американците одбија да објават војна, така што имаше малку слободен простор. И овие жени успеаја да го искористат тоа.“

Купувајќи билети во еден правец за Виетнам, жените започнаа долгогодишно патување за да ја документираат трагичната реалност на војната; тие покажаа дека војната е повеќе од бојно поле. „Ако се вратиш во времето и ги разгледаш настаните од Втората светска војна, Корејската војна, и потоа стигнеш во Виетнам“, вели Бекер, „тие го доведоа човештвото во војна, виетнамските цивили, народот, гласот. Како аутсајдери, тие доживеаа големи пресврти.“

Во тоа време, сепак, жените беа омаловажувани за нивната работа. Бекер преку барањето за акт за слобода на информации откри дека на Лерој еднаш и биле одземени легитимациите за печатот поради извештаите од нејзините машки колеги, жалејќи се на нејзиното однесување. „Тие и рекоа на американската војска во Сајгон дека не се однесува добро, дека премногу пцуела. Дека таа влијаела врз тоа каков впечаток оставале другите новинари и фотографи“, објаснува Бекер. „Таа доби писмо во кое пишуваше: “Твоjата прес картичка ќе ти биде одземена заради твоите постапки. „Никогаш порано не сум чула за такво нешто.“

На крајот, Лерој успеа да ги врати своите квалификации. „Беше навистина важно, Кетрин и Кејт го чувствуваа ова цело време – дека мора да бидат дел од машкиот тим“, вели Бекер. „Ако го наведеш фактот дека си жена и дека правиш нешто поинаку, следеше неволја. Така што само ги собиравме чувствата во себе и се држевме настрана. Едноставно, тоа беше потребно, но исто така, беше многу осамено.“

Бекер се надева дека читателите ќе дојдат до знаење за придонесите на овие жени во војната. „Никој не знаеше дека сме таму. Никој не знаеше дека жените ги покриваат случувањата  во Виетнам.“

„Знаете, ние сме веќе стари. Франсис има 80 години, а јас сум 73. И ако вие бевте сведок како што бев јас, немаше да сакате оваа приказна да остане непозната.“