За долгата, неоснована историја на движењата против вакцинација

Како лекарите го овозможија појавувањето на анти-ваксерите

Историјата на движењата против вакцинацијата е стара колку и самата технологија. Законот за вакцинација од 1867 година во Велика Британија, кој се закануваше со затворска казна за родителите кои не ги имунизираа своите деца, предизвика особено жестоко противење, вклучително и од страна на Националната лига против задолжителна вакцинација, создадена во 1874 година и Лондонското друштво за укинување на задолжителната вакцинација во 1879 година. Вилијам Вајт, првиот уредник на списанието „London Vaccination Inquirer“ во Лондонското друштво, сугерираше дека, од Џенер наваму, подржувачите на вакцинирањето ги криеле своите намери, лажеле, измислиле докази и ја криеле вистината за ефикасноста и безбедноста на вакцинацијата. „Повторно и одново,“ рече тој, „се докажа дека вакцинираните пациенти кои починале од сипаници се регистрирани како невакцинирани.“ Во меѓувреме, тврди тој, биле покриени покачените стапки на смртност кај оние на кои им била дадена вакцината.

Осум години откако конечно пристигна вакцинацијата против сипаници во Јапонија, еден противник тврди дека само еден од десет лекари е за оваа техника. Практикувачите на традиционална медицина сметале дека сипаниците се ерупција на вроден отров присутен уште од раѓање, а не како инфекција. Повторно, во британска Индија на врвот на империјата, некои сметаа дека вакцинацијата против сипаници е заговор за труење на хинду-популацијата. Ганди, кој имаше право за употребата на тоалетот, не беше во право за вакцините.

Сите ние страшно се плашиме од сипаници и имаме многу груба претстава за болеста. Всушност, сипаниците се предизвикани исто како и другите болести, од нечистотија на крвта заради некое нарушување на цревата. Суеверието дека станува збор за заразна болест ги довело во заблуда луѓето во верувањето дека вакцинацијата е ефикасно средство за спречување на истата. „Вакцинацијата е варварска практика и таа е една од најфаталните заблуди во нашево време.“

Одговорот на царската власт на локалното спротивставување беше да се ограничат кампањите за вакцинација на големите градови, па дури и на ад-хок основа.

Во последните неколку години, лекарите кои би требало да знаат подобро, продолжија со напад против вакцинација. Во 1996 година, д-р Ендру Вејкфилд, со седиште во Кралската бесплатна болница во Лондон, се состана со адвокатот за лични повреди, Ричард Бар. Адвокатот застапувал родители на голем број аутистични деца и бил заинтригиран од пишувањето на Вејкфилд кое сугерира дека може да има врска помеѓу вакцината против сипаници и Кронова болест (што предизвикува абдоминална болка, анемија и замор). Бар сакал Вејкфилд да најде врска помеѓу вакцината против сипаници и аутизмот и потпишале договор вреден 80.000 американски долари. Вејкфилд започнал да работи со пет клиенти на Бар, кои, две години подоцна, ќе бидат мнозинството од осум деца со аутизам, прикажани во написот што го објави во медицинското списание „Лансет.“ Тој напис сугерираше дека постои поврзаност помеѓу вакцините против сипаници, заушки, рубеола и оштетување на ѕидот на цревата што дозволува штетни протеини да стигнат до мозокот, предизвикувајќи аутизам.

Вејкфилд не ги спореди стапките на аутизам кај вакцинираните и невакцинирани деца, ниту ги именуваше вклучените протеини, ниту како вакцината може да предизвика оштетување на ѕидот на цревата. Тој, исто така, не го спомна неговиот договор со Ричард Бар, или фактот дека Бар го запознал со неговите клиенти.

Во следните години, четиринаесет одделни групи на истражувачи ги проценувале записите на повеќе од шестстотини илјади деца, барајќи врска помеѓу аутизам и вакцинација. За разлика од студијата на Вејкфилд, резултатите беа убедливи, јасни и повторени: не постои врска. Написот на Вејкфилд никогаш не требаше да биде објавен и на крајот беше повлечен. Но, тој сепак имаше влијание. Месеците по излегувањето на трудот, сто илјади родители во Велика Британија избраа да не ги вакцинираат своите деца. Во Свонси во Велика Британија, една третина од населението остана невакцинирано против сипаници и повеќе од илјада и двеста луѓе беа заразени по избивање на епидемија. Малите сипаници се вратија во Франција, каде што епидемијата доведе до пет илјади хоспитализации и десет смртни случаи. Стапките на вакцинација паднаа и во Ирска, а три деца починаа како резултат.

Здравствени последици следат, но тие се од децата што остануваат невакцинирани.

Училиштата, од кои некои имаа стапки на вакцинација под 40 проценти (нивото во Јужен Судан), се епицентарот на епидемијата на сипаници. Повеќе од една половина од 1.416 случаи на мали сипаници во САД помеѓу 2000 и 2015 година биле помеѓу малото малцинство на луѓе ширум земјата кои биле невакцинирани. Десет деца починаа од епидемија на голема кашлица во 2010 година во Калифорнија, што се прошири благодарение на намалените стапки на вакцинација против таа болест.

Како и во Велика Британија, така и во САД лекарите беа тие кои го овозможија движењето против вакцинација. Педијатарот од округот на Лос Анџелес, Џеј Гордон, советуваше да се прекинат сите имунизации додека децата не наполнат најмалку три години, со образложение дека родителите му рекле дека „нивното дете било повредено“ од вакцините против сипаници – заушки – рубеола. Ова, иако тој призна дека „нема медицина базирана на докази, нема истражување што го вели тоа.“ Во соседниот округ Оранџ, д-р Боб Сирс одговори на епидемии на морбили, сугерирајќи дека нема за што да се грижиш: „Прашајте која било баба или дедо (добро, постари и онака) и тие ќе речат „Варичела? Па што? Сите го имавме. Тоа е како овчи сипаници.“

Делумно благодарение на Вејкфилд, Гордон, Сирс и нивните сопатници, противењето на вакцините забележа силно оживување низ целиот свет. 45 проценти од испитаниците во француското истражување се загрижени дека вакцините не се безбедни, покрај 31 процент во Јапонија. Глобалниот процент е 13 проценти – повеќе од едно лице на десет луѓе. Ако повеќе луѓе почнат да постапуваат според своите стравови и сомнежи, старите инфекции може да се вратат повторно.

Не само што ќе бидат повредени негирачите на вакцините и нивните несреќни деца: на некои луѓе навистина не може да им се даваат вакцини и тие би претрпеле последици од циркулирачки инфекции.

Кога имала две години, Ешли Ехолс направила трансплантација на бубрег. Како дел од постапката за трансплантација, на децата им се даваат лекови кои го потиснуваат нивниот имунолошки одговор, така што телото не го отфрла трансплантираниот орган. Како резултат, таа не можеше да го заврши стандардниот режим на вакцинација. Да ја примеше Ешли вакцината против сипаници во нејзината ослабена состојба, можеше од тоа да се разболе од варичела. И поради нејзиниот потиснат имунолошки систем, состојбата би била опасна по живот. Но, во јуни 2017 година, единаесетгодишната Ешли беше изложена на дете со овчи сипаници во Атланта. Затоа, таа била итно пренесена во болницата за итни случаи за да и се внесе имуноглобулин. Камил Ехолс, мајката на Ешли, ја сподели приказната на Фејсбук. Таа ја заврши својата објава велејќи: „Таа веќе помина толку многу. И, ова можеше да се избегне .“

За среќа, Ешли не се разболе од варичела и беше добро. Но, како што бројот на луѓе кои се имуно-потиснати се искачува благодарение на трансплантациите, третманите против рак и болестите, вклучително и ХИВ, ризикот од невакцинирани кон другите ќе се зголеми. (Датирана) проценка сугерира дека само во САД има најмалку 10 милиони лица со потиснат имунитет.

Родителите кои ќе изберат да не ги вакцинираат своите деца не се чудовишта без чувства. Тие дејствуваат според она што го сметаат за најдобар интерес на своите најблиски. Осудувањата нема да помогнат. Но, има место за законски обврзувачка вакцинација и не треба да има толеранција за лекарите кои ризикуваат јавно здравје поддржувајки ги теоретичарите на заговор.